آنگاه که دنیاپرستانِ کور والی حکومت اسلام شوند،کار بدینجا می رسد که در مسجدهایی که ظاهر آن را بر مذاق ظاهر گرایان آراسته اند،درتعقیب فرایض،علی را دشنام می دهند؛واین رسم فریب کاران است: نام محمد(ص) را بر ماذنه ها می برند،اما جان او را که علی است،دشنام می دهند.اگر نبود کویر مرده دلهای جاهلی،شجر? خبیث? امویان،کجا می توانست سای? حاکمیت خویش را بر جامع? اسلام بگستراند؟چه رفته بود بر امت محمد(ص) که نیم قرن به از رحلت او،زنازاد?  دغل بازِ ملحدی چون یزید بن معاویه بر آنان حاکم شود؟ با این همه،اگر پنجاه سال پس از آن بدعتِ نخستین در«سقیفه بنی ساعده»،این بدعتِ تازه پدید نمی آمد، کار بدانجا نمی رسید که خورشیدِ تاریخ در شفقِ سرخِ عاشورا غروب کند و خون خدا بریزد ... .

و ایچنین بود که که آن هجرت عظیم در راه حق آغاز شد و قافله عشق روی به راه نهاد. آری آن قافله، قافل? عشق است و این راه،راهی فراخور هر مهاجر،در همه تاریخ.هجرت مقدمه جهاد است و مردان حق را هرگز سزاوار نیست که سر و سامان اختیار کنند و دل به حیات دنیا خوش دارند آنگاه که حق در زمین مغفول مانده است ... .

(شهید آوینی.کتاب فتح خون)      

نوشته شده در شنبه 90/9/5ساعت 4:23 عصر توسط امید سعادت نظرات ( ) |