زیبایی جمله را نمی توان کتمان کرد.اما آن هنگامه که آدمی بفهمد این پیام،پیام حسین زهراست^{سلام الله علیهما} سوز دلش شعله ور می شود.با شعله دلش می خواهد دنیا را بسوزاند آن دم که از خود می پرسد مگر جز این است که من و دنیا و زمین و آسمان و جهنم و بهشت و ... ، صدقه سری این چهارده عزیز خلق شده ایم ؟ پس این چگونه غوغایی است در این دنیا که او این چنین باید از غربت بنویسد.

خوشا بحال آنانکه که آنقدر بزرگ شده اند تا مولا برایشان نامه بنگارد.

اما نمیتوانم تصور نمایم آن لحظه را که جناب حبیب نامه امام زمانش را با شعف وصف ناشدنی می گشاید و ناگاه اجبار به خواندن چنین جمله ای می شود:«من الغریب الی الحبیب».

باز هم میگویم خوشا بحالت ای حبیب آل الله.و ما از تو سپاس گزاریم که به ما آموختی می توان آنقدر بزرگ شد که ... . ای آموزگار ما،حال که چنین ما را شیفته آموزه هایت نموده ای،بما بیاموز رسم وفاداری را.بما بیاموز رسم عمل را. 

نوشته شده در پنج شنبه 90/6/3ساعت 2:4 صبح توسط امید سعادت نظرات ( ) |