میهمانی طولانی ات چه زود دارد تمام میشود.

ای کاش می شد همچون کودکی هایم،با گریه،التماس میکردم وساعتی دیگر میماندیم.لحظه خدا حافظی،افسوس زمان حضور،آزارم میداد،افسوس بازی نکردن های حضور،افسوس لذت نبردن های حضور.

ای کاش برای التماس حضورمان چاره ای باشد.

دنیا چه چرخه عجیبی است.فقط فکر میکنیم بزرگ شده ایم.آری آنان که به آموخته ها و تجربه هایشان عمل نمی کنند،محکوم به کوچکی اند.

 

نوشته شده در یکشنبه 90/6/6ساعت 12:5 عصر توسط امید سعادت نظرات ( ) |