بسوی او
چند روزه پیش یه بانو از بانوهای اسلام،یعنی خواهری از خواهرای من از طریق پارسی بلاگ برام درخواست دوستی فرستاد.(البته همون طور که اطلاع دارید درخواست دوستی توی پارسی بلاگ یه چیزی مثل لینک کردنه با یکم تفاوت.)من هم طبق معمول قبل از رد دوستی یه پیام براشون گذاشتم که رد دوستی من رو دلیل به بی احترامی نذارن.چشمتون روز بد نبینه:امروز اومدم به وبلاگ سر بزنم دیدم یه کامنت گذاشتن که بخاطر توهین های جمعی قابل بیان نیست.یه لحظه(کمی)ناراحت شدم و تصمیم گرفتم پیام خودم و ایشون رو با هم بزارم روی وبلاگ تا بقیه بیان نظر بدن.اما زود پشیمون شدم.فکر میکنید کار خوبی بود اگه پیام ها رو میذاشتم روی وبلاگ؟نه نبود. این همه نوشتم که به اینجا برسم:اینقدر فراموش کردیم کجاییم و برای چی اومدیم که اینجوری وقت و انرژی خودمون واطرافیامون رو به هدر میدیم. یادمون رفته شیطون،دشمنیه که پای قسمش ایستاده تا من و تو و همه ادم ها رو از راهشون خارج کنه. یادمون رفته تنها کشور دنیاییم که ایستادیم و دورمون پر از گرگه که آمادن برای خوردنمون. یادمون رفته مهدی زهراعج منتظره. خیلی چیزها رو نامردانه فراموش کردیم و نشستیم تو سر هم میزنیم که چرا به من گفتی بد.
| Design By : Pichak |
