«نیکی های آدم خوبا میشه بدی های آدم هایی که نزدیک شدن به درک خدا». تا حالا این جمله رو شنیدید؟براتون سئوال نشده یعنی چی؟این جمله رو حدود 5 سال پیش برای اولین بار شنیدم،از معنیش چیز زیادی دستم رو نگرفت ولی خیلی هم مبهم نبود.اما امروز چند تا مثال به ذهنم رسید که خیلی معناش رو برام روشن تر کرد.برای همسرم میخواستم این مطلب رو توضیح بدم که این مثال به ذهنم رسید:

«فرشته کوچولو اشتباهی پاش میره روی عینک باباش.باباش هم که شاهد شکستن عینکش بود حسابی داغ میکنه ولی چیزی از عصبانیتش بروز نمیده.نه تنها دختر کوچولوش تعجب میکنه بلکه خودش هم باورش نمیشه که تونسته جلوی خشمش رو بگیره.فقط میگه بابا کاش بیشتر جلوی پاهات رو نگاه میکردی.شب که میشه دلش هوای حرم میکنه.میره سر کوچه که ماشین بگیره برای حرم اما دریغ از یه ماشین.مجبور میشه برگرده خونه.تو دلش شروع میکنه حرف زدن با خدا:خدا من که عصری اینجوری تونستم جلوی خشمم رو بگیرم،جرا نذاشتی یه حرم تو نامه عملم نوشته بشه؟»

اما ای کاش مرد نیکوکار قصه ما مقرب بود.اگه مقرب بود شاید ایجوری با خدا مناجات میکرد:ای خدا ممنونتم که اجازه دادی عصری گناه نکنم.هم ممنونتم و هم شرمندت.شرمنده بخاطر اینکه بجای اینکه از شکستن عینک پی بوجود تو و نگاه با محبت تو ببرم سعی در خاموش کردن خشمم داشتم،شرمندم که خشمی بود تا مجبور به خاموش کردنش بشم.

اگر موافق هستید پیش به سوی تقرب.

 

نوشته شده در سه شنبه 90/6/1ساعت 4:21 صبح توسط امید سعادت نظرات ( ) |